Miña terra,miña terra

Haciendo camino al andar por tierras de Galicia recordando a Rosalía de Castro que en 1837 y en Santiago nacía en un día como hoy, 24 de febrero.

                                         Adiós ríos, adiós fontes
                                 adiós, regatos pequenos;
                                 adiós, vista dos meus ollos,
                                 non sei cándo nos veremos

                                              Miña terra,miña terra

                                     terra donde m’eu criei,
                                     hortiña que quero tanto,
                                     figueiriñas que prantei.

                                                Prados, ríos, arboredas,
                                        pinares que move o vento,
                                        paxariños piadores,
                                        casiña d’o meu contento.

                                            Muiño dos castañares,
                                       noites craras do luar,
                                       campaniñas timbradoiras
                                       da igrexiña do lugar.

                                       

                                                Amoriñas das silveiras
                                       que eu lle daba ó meu amor,
                                       camiñiños antre o millo,
                                       ¡adiós para sempre adiós!

                                       ¡Adiós, gloria! ¡Adiós, contento!
                             ¡Deixo a casa onde nacín,
                             deixo a aldea que conoso,
                             por un mundo que non vin!

                                      
                                                 Deixo amigos por extraños, 
                                        deixo a veiga polo mar;
                                        deixo, en fin, canto ben quero…
                                        ¡quén puidera non deixar!

                            
                           Mais son prob´e mal pecado,
                               a miña terra n´é miña,
                               qu´hastra lle dan de prestado
                               a veira por que camiña
                               ó que naceu desdichado.

                              

                           Téñovos,pois,que deixar,
                           hortiña que tanto amei,
                           fogueiriña do meu lar,
                           arboriños que prantei,
                           fontiña do cabañar.

                                              

                      
                                             Adiós, adiós, que me vou,
                                     herbiñas do camposanto,
                                     donde meu pai se enterrou,
                                     herbiñas que biquei tanto,
                                     terriña que nos criou.
                                                                               

                                      Adios,Virxe d´Asunción
                                      branca com´un serafín,
                                      lévobos no coraçon:
                                      pedidelle a Dios por mín,
                                      miña Virxe dÁsunción.

                                                Xa se oien lonxe, moy lonxe,
                                   as campanas do pomar;
                                   para min, ¡ai!, coitadiño,
                                   nunca máis han de tocar.

                               
                                       Xa sóyen lonxe,mais lonxe...
                                       Cada balada é un dolor;
                                       voume soyo,sin arrimo...
                                       Miña terra ¡adiós ! ¡adiós !

                            
                                  ¡Adiós tamén, queridiña…
                                  Adiós por sempre quizáis!…
                                  Dígoche este adiós chorando
                                 desde a beiriña do mar.

                                                  Non me olvides, queridiña,
                                         si morro de soidás…
                                         tantas légoas mar adentro…
                                         ¡Miña casiña!, ¡meu lar!